Mars op Oostende

Persbericht van het Kursaal van Oostende Brief van de gemeente Assebroek Kranteknipsel Gazet van Antwerpen: een redakteur deed mee aan de mars. Vraag van Fernand Alexander aan de redakteur van bovenvermeld artikel, over het feit dat Vlamingen niet in hun taal bediend werden. De redakteur, Edgar Ernalsteen blijkt ook humor te hebben: "over het feit dat de melkbrigade zich niet hield aan haar gegeven woord, stappen we wel heen, aangezien la pomme en l'orange, die me door uw personeel werden toegereikt, op dat ogenblik even welgekomen waren". Alexander maakt een samenvatting van de brief: Inderdaad, het préventorium Marin was toen een franstalig nest in Vlaanderen, je merkt het al aan de hoofding van het briefpapier! Bedankbrief aan "Jean Marie" Je kan op de achtergrond de oorspronkelijke brief van Jean-Marie Beuls lezen.

Waarom precies 80 km? Eén maand voordien hat president Kennedy deze mars gelanceerd (en zijn broer, Robert Kennedy stapte mee). De bedoeling was om aan te tonen dat de officieren fit genoeg waren om het bevel over het leger te kunnen voeren. Een paar maanden later sloeg de rage over in Nederland, maar België was eerst, met deze “Mars op Oostende”. Bron: Kennedymars - Wikipedia. Dit toont aan hoe goed het Zeepreventorium onder leiding van Alexander kon inspelen op het nieuws.

Na de coca cola en de chewing gum waaide dus ook de Kennedymars over de oceaan. Televisie bestond er toen nauwelijks, en marcheren was een vorm van ontspanning, zoals nu voor de tv liggen.

Pourquoi précisément 80 km? C'est la distance que le militaires americains devaient pouvoir franchir. Ce protocole militaire avait été lancé un mois plus tôt par le président Kennedy (et son frère, Robert Kennedy a participé à la première marche). Quelques semaines plus tard, cette frénésie de marcher est apparue chez nous. Cela démontre comment le Préventorium Marin sous la conduite d'Alexander pouvait tirer profit des faits de l'actualité.

Après le coca cola et le chewing gum, voici une nouvelle manie qui nous vient des Amériques. La télévision n'existait pratiquement pas, et la marche était une activité récréative à cette époque.

Waarom deze mars? De bedoeling is de aandacht van de media te trekken voor het concert dat de week daarop in het Kursaal van Oostende gegeven zal worden. Dit concert zal een uitzonderlijk succes worden en de opbrengst was meer dan voldoende om de bouw van het langverwachte zeewaterzwembad te financieren.

Pourquoi cette marche? C'est l'occasion d'attirer l'attention du public et des médias sur le concert de Gilbert Bécaud qui sera donné au Kursaal d'Ostende la semaine suivante. Ce concert aura un retentissement très important et la recette sera plus que suffisante pour réaliser la piscine d'eau de mer tant attendue.

Les derniers préparatifs se font dans la hâte; les dernières autorisations arrivent quelques jours avant la marche (que ce serait-il passé si une commune n'avait pas donné son autorisation de passage?)

L'arrivée ne se situe pas à Ostende, mais au préventorium même. Ostende, c'est l'endroit où le concert de gala sera donné.

De laatste voorbereidingen gebeuren nogal chaotisch, zo lijkt het wel. De laatste toelatingen van de gemeenten komen aan een paar dagen voor de start. Wat zou er gebeurd zijn mocht een gemeente geen doorgang verleend hebben?

De aankomst van de mars is in het zeepreventorium zelf. Oostende, dat is de plaats waar het galaconcert gegeven zal worden. Een "mars op Oostende" klinkt trouwens beter dan een "mars op De Haan" (of Klemskerke, want De Haan bestond toen nog niet als gemeente).

De grote dag is aangebroken!

Inschrijving in de buurt van het treinstation van Gent Sint-Pieters

Ook Fernand Alexander marcheert mee!

Aankomst in het zeepreventorium in de nacht van zaterdag op zondag.
Je kan er slapen en er is verzorging.

Deze aktiviteiten rond het zeepreventorium hadden een enorme weerklant in Wallonië. Niet alleen is Gilbert Bécaud een fransman en dus beter bekend bij de walen, maar de franstalige media volgden de hele zaak op de voet. Een zeer bekende radiopresentator ("Jean Marie") deed regelmatig oproepen op de RTB. Talrijke families stuurden briefjes van 10 frank, 20 frank en zelfs 50 frank via de post voor de patienten van het zeepreventorium. Je kan van alles zeggen over de walen, maar niet dat ze niet vrijgevig zouden zijn! Deze schenkingen werden keurig in de boeken geschreven (ik zal ooit een lijst van de weldoeners publiceren). Soms stak er een brief bij de schenking.

Jean-Marie Beuls was ook presentator bij de radio, maar was niet zo bekend als Jean-Claude Mennessier, die opération 48.81.00 présenteerde tot in de jaren tachtig. Beuls kreeg problemen met de hierarchie, omdat hij teveel aandacht schonk aan het zeepreventorium (alle brieven zitten nog in het archief, nog geen tijd om ze te scannen en te publiceren). Voor alle duidelijkheid: Jean-Claude Mennessier stond achter het optreden van Gilbert Bécaud, terwijl Jean-Marie Beuls eerder de promotor van de kleine schenkingen via de post was.

Il est aussi à remarquer que la population francophone était beaucoup plus sensibilisée: Gilbert Bécaud était un chanteur français de premier plan, mais les média francophones se sont également saisis de l'histoire. Un présentateur radio très connu, "Jean Marie" (nom de famille: Beuls) a mainte fois lancé des requêtes au profit du prévent sur les ondes de la RTB. De nombreuses familles ont ainsi envoyé par la poste des billets de 10 francs, de 20 francs, parfois même de 50 francs. Tous ces dons ont été sougneusement notés dans les livres (un de ces jours, je vais publier la liste des généreux bienfaiteurs). Ces dons étaient parfois accompagnés de petits mots très gentils.

Na de optocht worden de para's bedankt. In het frans, natuurlijk, men is hier tussen de elite van het land. De paracommando's van Lombardzijde worden in het zeepreventorium uitgenodigd, alwaar men een vlaggegroet zal uitvoeren en ze een medaille uitreiken. De vlaggegroet was dagelijkse kost in de jaren '50 maar werd in de jaren '60 enkel nog "op bestelling" uitgevoerd als er belangrijke gasten uitgenodigd werden. Annie Cordy, de bekende belgische zangeres (eveneens franstalig) mocht zo'n vlaggegroet meemaken.

La langue utilisée est assez souvent le français, même pour remercier des paracommandos stationnés en Flandre. Les paras de Lombardzijde (qui ont marché "avec élégance et dynamisme") sont invités au prévent pour un salut au drapeau. Ce salut qui était de coutume dans les années '50 n'était effectué qu'exceptionnelement dans les années '60. Annie Cordy, la chanteuse (francophone également) a eu droit à cet honneur exceptionnel.