Eerste pagina!

Les enfants obèses qui séjournent maintenant dans le batiment principal dorment sur des lits normaux.

Vue de la grande pelouse; à gauche, vous remarquerez la Villa Kantekraai (avant la seconde guerre mondiale résidence du docteur principal, puis services du personnel), qui fût longtemps laissée à l'abandon et qui a été abatue pour faire place aux nouveaux batiments.

Le pavillon médical, ex-centre Hélio-Marin, avec à chaque étage une volée de balcons donnant plein sud —le batiment date du temps de la tuberculose; la cure de soleil était pratiquement le seul traitement disponible.

Août 1970 à la réception

C'est moi çà sur la photo, avec mon père. Les célèbres fauteuils en osier ont servi jusque bien dans les années 1990.
La culotte courte était obligatoire même en hiver.

Seconde photo: Pascal du temps du préventorium.

Remarquez les baskets omniprésents, signe caractéristique de l'établissement (avec ses trainings colorés qui sont apparus après 1970).

In die tijd was ik franstalig (nu nog steeds, maar sinds ik belastingen betaal ben ik officieel ingelijfd bij de vlaamse gemeenschap). De preventorium van vòòr de GSM was een microcosmos op zichzelf. Je was daar aanwezig voor een jaar of meer, zonder veel contact met je ouders. Toen ik nog jonger was, zat ik in de Familia (toen een kristelijke instelling, nu een bungalowpark voor rijke, voornamelijk Duitse toeristen).

Het was niet ongewoon dat je ouders maar éénmaal om de drie maanden op bezoek kwamen.

Het leven was toen veel harder dan tegenwoordig: slaapkamers met 4 maal 15 bedden (de befaamde alvamas, de 'al' stond voor Prof. Dr. Fernand Alexander, de naam van de hoofdgeneesheer), in iedere 'section' een 60-tal kinderen en 4 opvoeders (in die tijd nog studenten van de HISS die in sommige gevallen niet goed konden opschieten met kinderen, en één professionele begeleider (Francis) voor de volledige populatie).

En veel (teveel...) sport. Dezomer (sic) zal ik mij blijven herinneren. Of takkebossen planten (planter des fagots) in de grote put en in de duinen. Slavenarbeid zouden we het nu noemen.

Les Jeroms, les Copains, les Sioux, 3035, 355, 461 (mijn andere nummers kan ik mij niet meer herinneren, maar ik ben door de volledige cyclus gegaan, behalve de allerkleinsten), Les Beach Boys, Lost & Found, en voor de meisjes les Nayades et les Gypsies... Les Nayades bestaan niet meer, het was een te mooie en evocatieve naam, nu vervangen door de Beach Girls... Niemand begreep weliswaar wat "les Nayades" waren...

Op verschillende pagina's op deze site zal je kunnen lezen hoe het leven in het preventorium was (1970) en nu is (2006).

Het préventorium marin telde een belangrijke populatie Waalse en Brusselse kinderen (waarvan een deel blijkbaar gestorven is). Veel van mijn (franstalige) vrienden uit die tijd zijn blijkbaar gestorven.

Postkaart van het zeepreventorium (jaren 60-70), foto genomen achteraan het gebouw, ten westen van de Triton-zaal, met zicht op de feestzaal voor de kinderen in de zeeduinen. De hindernissenbaan in de duinen werd begin jaren 70 vervangen werd door een parcours achter het medisch paviljoen. In die tijd was een korte broek verplicht zowel in de zomer als in de winter.

Als ik deze foto's dertig jaar later opnieuw bekijk en vergelijk met "de jeugd van tegenwoordig", merk ik op de de gezondheidspeil van de jongeren toen veel beter was. De kinderen hadden misschien wel asthma, maar ze hadden een betere algemene toestand. Ook op te merken op de foto's: het begin van de lange haren!

Kinderen die nu naar school gaan dragen geen korte broeken meer in de winter, ze doen onvoldoende aan sport en zijn veel te dik. Het zeepreventorium heeft deze trend opgemerkt en is zich gaan specialiseren in de behandeling van overgewicht bij kinderen (obesitas).

Mocht je fotomateriaal of leuke anecdotes over het preventorium kennen, dan kan je mij gerust mailen: Marc Doigny.

Si vous disposez de photos de cette époque ou de tout autre document qui peut être publié, vous pouvez me l'envoyer: Marc Doigny.

Alvast bedankt voor de volgende foto dat opgestuurd werd door een Copain uit de jaren '70.

Nog een foto uit mijn eigen collectie, met op de achtergrond de bekende tritonzaal (la salle triton) waar de fancy fairs georganiseerd werden. Films konden eveneens vertoond worden. De eerste keer dat ik een echte film gezin had, was het in deze zaal: 2001, a space odyssea van Stanley Kubrick en verschillende animatiefilms van Raoul Servais (chromofobia en andere). Duidelijk geen eenvoudige films, en dit voor een jongen van een tiental jaren.

Klein bureau van Alexander, waarschijnlijk in de HISS? waar hij ook lesgever was
(hij had ook nog een groot bureau in het medisch paviljoen)

Op deze pagina staat al het fotomateriaal waarvoor ik nog geen definitieve plaats gevonden heb, zoals deze foto, genomen in het HISS (de hoge school voor sociale assistenten), samen met Tyssens en Dardeyn (dit moet eind jaren '70 zijn).

Cette page contient tout ce qui n'a pas encore trouvé une place définitive, comme cette photo prise à l'école du HISS (l'école supérieure pour assistants sociaux), avec Tyssens et Dardeyn (elle doit être prise fin des années 1970). Fernand Alexander n'était pas seulement docteur, mais aussi professeur (en droit d'enseigner à l'université). Il donnait aussi des cours de sociologie au HISS.