Danny Caes
Geschonken foto's en documenten
Zeepreventorium
|
Danny Caes heeft talrijke bijdragen in het gastenboek geplaatst. Om het geheel een beetje overzichtelijk te houden werden de bijdragen op afzonderlijke pagina's gezet. Dit is het twalfde deel van de bijdragen. Het elfde deel van de bijdragen van Danny Caes kan u hier vinden.
| |
| 26.07.2010 18:48:42 | Danny Caes: Geachte anciens van het zeepreventorium uit de jaren '70 (periode 1973-1974), Een aantal jaren geleden (2005-2006) was ik een gedreven "toevoeger" van allerlei vreemdsoortige ZPM-herinneringen (mijn tragikomische belevenissen uit de tweede helft van '73 en de eerste helft van '74). In het jaar 2004 gebeurde er iets vreemds met mij en ik begon er maar op los te schrijven, in een speciaal daartoe geprepareerd schriftje (ik had ergens een mysterieus "tijdsvenster" gevonden waardoor de ene na de andere herinnering naar boven kwam!). Er zijn momenten geweest dat ik mij luidop afvroeg wat er mij bezielde. Het werd een ongecontroleerde vloedgolf van oeverloze schrijverij waar ik niet de minste grip op had! Ik was "op drift". Het geschrijf was een eigen leven aan het leiden, tot ik er op een gegeven moment (omstreeks 2006) MOEST mee stoppen, want anders... Nu, ik heb de site van Marc Doigny (dus 's werelds meest uitgebreide website omtrent het zeepreventorium) sedert 2007 niet meer durven bezoeken, omdat er teveel "rare dingen" van mijnentwege op gedeponeerd waren. Het schriftje dat ik gedurende de jaren 2004-2005-2006 propvol ZPM-herinneringen stopte, moest destijds ergens een online versie krijgen (en dat werd dus een "hoekje" in Marc Doigny's ZPM-website). Het gebeurt niet, maar moest iemand dat schriftje (de eigenlijke bron waar alles in staat van A tot Z) in handen krijgen en er in beginnen lezen... (openbaring!). Enfin, ik hoop dat ik gedurende de jaren 2005-2006 niemand heb gekwetst of heb geaffronteerd. Ik snij nogal graag een breed gamma taboe-onderwerpen aan (dingen die nog steeds, zelfs in het jaar 2010, in een soort "stikdonkere permafrost"-toestand moeten blijven om de algemene kalmte te bewaren). P.S.: ik heb ondertussen geleerd om mijn "littoraal hiaat" (zoals ik mijn verblijf in het ZPM steeds heb genoemd) in een positief daglicht te stellen, want ik kan tenminste nog steeds (op mijn 46-ste) arbeid verrichten in temperaturen die ietsjes boven of ver onder het vriespunt liggen (dus arbeid buiten, zonder warme drank), terwijl anderen hun toevlucht tot Redbull-achtige "boosters" zoeken om vanbinnen niet vast te vriezen (een vervangmiddel t.g.v. het verbod op alcohol-houdende sterke drank op 't werk). DAAR zie! Nog zo'n taboe-onderwerp! Danny Caes, Gent - Belgie ex-Suske (nummer 3010) ex-Jerommeke (nummer 302) In 't ZPM vanaf de paasvakantie 1973 t.e.m. diezelfde periode in 1974 |
|---|---|
| 26.07.2010 22:00:49 | ZPM-clips van jpd: Aha, er komt weer Caes op de plank. Het is uiteraard vergeven en al helemaal vergeten. Mocht u het hier niet declameren, niemand zou nog weten dat u hier ontboezemingen op de wereld losliet. Enkel de master van deze stek - baas in eigen huis en interne keuken (lees: server met uw bewaarde weetjes) - weet dat nog als de dag van gisteren. U weet dat ik de mondelinge geschiedenis van sloebers zoals u verfilm door hen eens comfortabel en met respect te interviewen? Geen kruisverhoor maar wel belangrijk als uw eigen bijdrage tot de geschiedenis over de grote en de kleine mensen in het Zeepreventorium. Met enkele beelden maakte ik ook clips om de anciensdag aan te kondigen: zaterdag 2 oktober 2010 zonder opnamebriefje maar wel met een goed programma. Zie dus de clips. jpd |
| 27.07.2010 12:20:56 | Danny Caes: Hallo JPD! Dat is lang geleden! (waarschijnlijk sedert de laatste maanden van 2006). Ik moet wel zeggen dat ik (mijn eigen zelf dus) niet echt in staat zie om aan zo'n interview mee te werken. Ik ben een hypernerveus iemand, die sinds de schooltijd met een bizarre vorm van braakneigingen te kampen heeft (in het Gents zeggen we: "wurgen"). Vraag mij niet hoe het precies komt dat ik om de zoveel tijd geen woord uit mijn mond krijg (ik noem het: "verbale obstructie"). Wel heb ik ondertussen een remedie gevonden om dit vreemdsoortige syndroom enigzins "leefbaar" te maken (te dragen): ik eet Tic-Tac muntjes omdat die in de mond een sterke muntsmaak verspreiden, maar het helpt niet altijd. Ik vraag mij tevens af of daar een exacte medische (of psychologische)(of psychomedische) beschrijving van bestaat, van hetgeen mij dus al sedert de jaren '70 die rare "verbale obstructie" lapt. Het is iets zéér vreemd, want het komt zomaar "zonder boe of ba" opzetten, en ik "klap toe" omdat ik dan niets meer kan zeggen (ofwel een beetje onverstaanbaar gemurmel tussen de stevig op elkaar geklemde tanden door, maar dat lijkt dus nergens op). UITERST vervelend! P.S.: Het kan zijn dat aan bovenvermeld syndroom ook een soort hartritmestoornis is gekoppeld, maar daar durf ik niet mee bij een cardioloog te gaan want die zal zich een breuk verschieten (de mogelijkheid bestaat dat die mens eerder iets aan zijn hart zou kunnen krijgen dan ik). Danny Caes ("Tic-Tac addict"). |
| 28.07.2010 21:51:52 | de wilde surfersgeest: Met deze bede wil ik de wilde surfers niet aanmanen minder te fulmineren over medemensen maar zich alleszins ook niet zo suf te surfen met trivia over privézaken of andersluidende verzinsels en zo. |
| 28.07.2010 23:11:42 | zonder gekheid: Dan leg er net geen kaas op uw boterham. De tijd van de slierten kleinere kinderen. Ik belandde daar een jaar later. In de GB in 1972. ik ben in contact met vele anciens, ook leerkrachten en personeelsleden uit de GB. Mocht het u interesseren: www.vakantiekolonies.be Ook met uitleg over de GB maar ik heb contact met de ontwerpster om de juiste foto's bij de juiste uitleg te zetten. Nu niet oké over de GB. |
| 29.07.2010 16:26:14 | Danny Caes: Bestaan er nog ergens kleurfoto's van het volledige Georges Born complex? Misschien herinner ik het mij verkeerd maar kan het zijn dat de buitenmuren toen in een soort lichtblauw waren geschilderd? (omstreeks de vroege jaren 70). We kwamen destijds steeds "van achter de draai" west-zuidwestwaarts van Blankenberge, waarbij dus wekelijks een glimp werd opgevangen van het Georges Born complex (na het weekend thuis). Danny |
| 29.07.2010 17:46:38 | Danny Caes: Marc, Ik denk dat ik mijn recent bezoek aan uw site i.v.m. het zeepreventorium en het gastenboek daarvan (alsook alle andere gerelateerde ZPM-bladzijden) hierbij ga laten. Het weekt teveel dingen in mij los die nefast kunnen zijn voor het verdere bestaan ervan (van de ZPM site). Het moet zijn dat uw site zéér "werkt" op mijn schrijfdrang. Ik vergeet daarbij nogal vlug het eigenlijke doel van deze site: mensen die daar ooit geweest zijn terug met elkaar te laten communiceren via het internet (virtueel dus), en eventueel te laten samenkomen in het echte leven (meetings). Ik heb geprobeerd om "met een schone lei" te herbeginnen, maar dat lukt niet (het gaat gewoon niet). Het beste zou zijn om (voor mij) heel die PMS/ZPM periode voorgoed uit mijn geheugen te wissen (was dat maar mogelijk). En gezien het feit dat er nog steeds véél te veel "vitriool" in mijn geheugen zit opgeslagen (ik ben en zal steeds, sedert 1973, een rebel blijven), is het dus best om U en de andere ZPM-anciens voorgoed met rust te laten. Ik denk dat ik mij méér dan ooit ga focussen op hetgeen mij al altijd heeft geboeid: orbitale maanfotografie, optica, en astronomie. P.S.: Van mijn part mag U mijn ZPM-gerelateerde bladzijden (in 2006 ineengestoken als "nevenproject" van de eigenlijke ZPM-site) gerust van het net verwijderen. Ik hoop daarbij dat er dan alweer wat meer ruimte zal bijkomen op uw eigen site (indien dit mogelijk is). De zwart-wit foto's waar gedeelten van het ZPM op te zien zijn (buitenfoto's van het complex) mag U eventueel in uw eigen site inlassen. Danny Caes, Gent |
| 29.07.2010 18:10:00 | Alann De Vuyst: Beste Danny, Ik herken zoveel van je gedrevenheid en 'obsessies', en perfectiedrang en wat nog allemaal dat ik zowaar ga denken dat je net zoals ik op het autismespectrum zit (de hoogfuncionerende dan) gkend (maar nog niet door iedereen en zelfs niet door medici overal) als Asperger syndroom. Het is je manier van schrijven en je verhalen die duidelijk aangeven dat je de sociale kenepen niet hebt die de neurotypische (de zgn. normale) mensen wel hebben. Google het eens bij Wikpedia. groet ALann |
| 27.07.2010 13:28:21 | Danny Caes: Zéér juist Jean-Pierre! Identiek hetzelfde verschijnsel is mij destijds (in het voorjaar van 1973) overkomen toen er iemand (wie?) had beslist om mij naar het PMS-centrum in de Rode Lijvekensstraat (te Gent) te transporteren, onder leiding van een... (U gelooft het nooit), een... SCHOONMAAKSTER!!! (de "meid"). Dat mens stond mij blijkbaar 's morgensvroeg op school op te wachten, om mij zomaar (zonder verdere uitleg) mee te nemen op de tram richting Rode Lijvekensstraat. Ik wist begot niet wat mij overkwam! Ik dacht de hele tijd dat ze (dat mens dus) mij die ochtend aan het kidnappen was! Ik wist intuitief dat ik haar niet om uitleg moest vragen, want ik zou toch geen antwoord hebben gekregen (ik was in haar ogen slechts "een gevalleke")(dat voel je dus aan). Eens aangekomen in de Rode Lijvekensstraat (het PMS-centrum dus) werd ik de hele godganse dag overgeleverd aan een stel onderzoekers die mij het ei uit mijn achterwerk vroegen. En ik mij maar afvragen hoe er op datzelfde moment op mijn school (in de klas) over mij werd gedacht, nu ik niet op mijn stoel zat. Die leraar moet toen toch ook wel gedacht hebben dat er iets niet klopte? Ik zeg U, ik heb sinds die nare tragikomische dag daar in dat PMS-centrum (in 1973) geen enkel vertrouwen meer in dit soort onderzoekcentra. En zeker niet in schoonmaaksters ("meiden") die, in mijn ogen, zich beter met hun emmer en dweil zouden bezighouden! Moest de mogelijkheid bestaan dat ik dat mens (die "meid") tegenwoordig nog ergens zou tegenkomen... ik denk dat ik mij niet zou kunnen inhouden om ze eens goed... (...)(haar permanent zou er achteraf niet bepaald gekruld uitzien, vrees ik). P.S.: Nu dit allemaal terug naar boven aan het komen is (die nare herinneringen), ben ik alweer ZEER kwaad aan het worden, en kan ik met mijn ergernis geen kant op. Het van me af schrijven is misschien nog de beste remedie (hoop ik toch). Danny Caes Ekkergem-Gent, Belgie Dik tegen zijn goesting een "Suske" (nummer 3010) en een "Jerommeke" (nummer 302), in het zeepreventorium gedurende 1973 en 1974 (tweede helft van '73 en eerste helft van '74). |
| 27.07.2010 13:41:47 | Alann De Vuyst: Ja Danny, hoe ga je daar mee om, met het verleden. Ik heb nog alle namen in mijn hoofd van degenen die bij Beach Boys en Copains me niet gerust konden laten. Later in de hogere humaniora werd ik ok goed gepest en ik denk vaak: als ik ze ooit tegen kom geef ik ze dan hun vet? Je gelooft het nooit, een van die bullies heeft 2 jaar geleden gecontacteerd, had mijn naam via google gevonden en vorige week via Facebook. Ik bekijk die kerel nog als was het gisteren, dus ik heb het nooit verwerkt! |
| 27.07.2010 13:47:07 | jpd: Probeer dat toch eens te relativeren? Die opvoeders waren zelf toch nog piepjong? groeten jpd |
| 27.07.2010 17:07:33 | Alann De Vuyst: Bullies kan je niet relativeren, vaak blijkt dat als volwassenen ze nog steeds bully gedrag vertonen. Jong geleerd is oud gedaan. |
| 27.07.2010 22:29:08 | Danny Caes: Ik herinner mij nog levendig dat één van die onderzoekers in dat PMS-centrum (in de Rode Lijvekensstraat dus) een, laat ons zeggen, beeldschone mevrouw was. Ook al was ik nog maar 9 jaar, toch wist ik al dat deze mevrouw in staat was om één en ander los te weken bij véél rijpere mannen en collegas. Bon, daar zat ik dus, aan het bureau van die mevrouw, om tekeningetjes te maken en vragen te beantwoorden. Ik voelde dat ze aan mij (aan mijn "ingesteldheid") niet veel had omdat ik haar vragenlijst slechts halvelings beantwoordde (tja, ze moest per slot van rekening maar zo "kuis" niet zijn, en ze moest toch weten dat ze die dag een (nog erg jonge) man aan de andere kant van haar bureau had zitten?). Wat een dag dat het daar was. Aan de muur hing een affiche van een theater- of toneelvoorstelling, waarop een zwart-wit foto te zien was van twee of drie gezichten (waarschijnlijk van de toneelspelers zelf) die merkwaardig genoeg "ineen" overvloeiden, zodanig bizar dat één paar ogen aan twee gezichten scheen toe te horen, ofwel twee monden aan één gezicht (ik weet het niet zo goed meer). Ik kan U verzekeren, gedurende die hele godganse dag fixeerde ik mijn aandacht op die rare affiche met die vreemdsoortig uitziende gezichten (twee of drie ogen, één en een halve neus, een kwart stuk mond maal vier), en hoorde ik bijgevolg zo goed als niets van hetgeen die mevrouw mij allemaal vroeg. Baserend op deze gebrekkige "meetgegevens" werd dus enkele dagen later beslist om mij naar het zeepreventorium te doen. Giet alles in een scenario, en U hebt een pracht van een autobiografische film! Danny Caes op bezoek bij "een mevrouw" (misschien kan ze het zich nog allemaal herinneren, als ze dit hier toevallig zit te lezen). |
| 28.07.2010 14:23:26 | Danny Caes: Hetgeen Jean-Pierre Dubois uitvoerig heeft beschreven in zijn lijvig en krachtig betoog, is prachtig samengevat door de columnist Arnon Grunberg in HUMO nr.30/3647: "Hoe meer aanzien het beroep, hoe schofteriger de mens die het uitoefent". Danny |
| 28.07.2010 14:26:50 | Marc Doigny: Gelukkig da'k maar techniekerke ben :) |
| 28.07.2010 21:02:26 | Danny Caes: Marc, ikzelf ben momenteel onderhoudsmedewerker ("klusjesman") in een import/exportbedrijf dat nauw samenhangt aan een auto-assemblagefabriek in de haven van Gent. Ik heb zelf beslist om DIT soort werk (relatief zware arbeid) te doen om mijn rug soepel te houden. Toen ik nog in de grafische sector werkte (veelvuldig voorovergebogen staan boven een lichttafel) begon ik mij te realizeren dat ik mijn rug naar de vaantjes aan het helpen was. Mijn huidige job kan dus aanzien worden als chiropraktische therapie om de boel niet vast te doen lopen. Ik doe dit werk redelijk graag, alhoewel velen niet kunnen begrijpen dat een maanspecialist zoals ik zijn boterham probeert te verdienen in de automobielsector. Ik moet dan steeds antwoorden dat er met de maan helemaal geen geld valt op te rapen. P.S.: ik heb sinds eind 2007 de volkssterrenwacht van Gent de rug toegekeerd omdat de leidinggevende professor van mij dacht dat ik een druggebruiker was (met een extra drankprobleem), terwijl hijzelf stond te pintelieren tegen de sterren op. Hij zei dat ik niets van de hedendaagse sterrenkunde kende omdat ik (volgens hem) teveel de "uit-de-tijdse astronomie" (old-fashioned astronomy) aan het beoefenen was (het ECHTE kijken doorheen een klassieke telescoop dus). Ik wou hem nog antwoorden dat hijzelf alles kende van de hedendaagse pintenpakkerij, omdat hij af en toe doorheen zijn half uitgedronken bierglas stond te kijken (steeds naar beneden want anders liep het sop er uit), maar ik hield mij in (iets wat ik niet mocht gedaan hebben, achteraf bekeken). Ik had ook de indruk dat de meeste hooggeleerde bezoekers helemaal niet naar de sterrenwacht kwamen om naar de planeet Jupiter te kijken, maar wel om het bier Jupiler te komen drinken. Aan zulk soort universiteitsgebonden zuipschuitmentaliteit heb ik niks. Danny Caes |
|
|
Code à introduire In te geven kode |
|---|