Danny Caes
Geschonken foto's en documenten
Zeepreventorium
|
Danny Caes heeft talrijke bijdragen in het gastenboek geplaatst. Om het geheel een beetje overzichtelijk te houden werden de bijdragen op afzonderlijke pagina's gezet. Dit is het zesde deel van de bijdragen. Het vijfde deel van de bijdragen van Danny Caes kan u hier vinden. Dit is het zevende deel.
| |
| 21.07.2006 12:21:14 | Danny herdenkt...: Marc en de andere anciens die in het ZPM waren gedurende de jaren 1969 en 1970. Het lijkt mij interessant dat we eventjes stilstaan bij het feit dat het momenteel (juli 2006) 37 jaar geleden is dat Neil Armstrong en Edwin Aldrin van Apollo 11 op de maan stonden. Ik heb ondertussen gemerkt dat de maanlanding ook in het ZPM uitvoerig werd gevolgd (gelezen via mails van Marc Doigny, alsook gezien via foto's op de site). In mijn dagen (1973) was alles allang vergeten, en moesten we het stellen met paardenfeuilletons (op televisie dus, tot vervelens toe). Wat vonden die mammies toch aan die paardenfeuilletons? (zat ik mij steeds af te vragen)("Black Beauty" en dat soort zaken). Er waren paarden genoeg te zien op het strand, en hun achterlaatsel was iets dat destijds niet echt om aan te zien was! Toch niet op het strand (dat al vol lag met zwarte olieklodders). Paarden op het strand... toch ook iets raars als je 't wat nader beschouwt. Tiens, FIETSEN op het strand, mag dat nu of mag dat nu niet? (vraag ik mij steeds af, telkens als ik toevallig op het strand kom). |
|---|---|
| 21.07.2006 15:19:03 | Marc Doigny: In die tijd volgden we de maanlanding: niet op televisie, maar via grote foto's uitgeknipt uit Paris-Match (er hing toen ook een foto van de Shah van Iran aan de muur, waarom is mij onduidelijk). Het bezit van een radio (of een polshorloge) was niet toegestaan in het ZPM. Fietsen is verboden op het strand, behalve expliciete toelating (wedstrijd, demonstratie,...). Dit is ook het geval voor paarden; er is een speciaal reglement van toepassing (toegelaten op die plaats, van die datuim tot die datum, enz). Black Beauty was eigenlijk voor de meisjes, wij keken naar Bonanza (laatst met weemoed opnieuw op televisie gezien), Flippie, Flippie (de boskangoeroe?), Flipper,... |
| 23.07.2006 11:36:25 | Danny bij de coiffeur?: Beste anciens van de eerste helft der jaren '70. Ik heb een vraag i.v.m. de coiffeur van het ZPM. Wie kan zich die nog herinneren? Als ik mij niet vergis had die zo van die rare "Marty Feldman"-ogen, en ik dacht dan ook steeds: "Die coiffeur moet mijn haar niet snijden, want ik veronderstel dat hij geen al te goed stereoscopisch zicht heeft, met zulke kameleon-ogen". Het viel dan ook op dat die coiffeur slechts één enkele coupe kende: de "Ringo Starr coupe", alhoewel ik daar moet aan toevoegen dat sommigen erbij liepen als Ivanhoe (doch: hun "Ivanhoe coupe" verschilde niet erg veel van de "Ringo Starr coupe"). Ikzelf liep er in die tijd (1974) bij als Brian Jones van de Rolling Stones, met zijn vlasblond haar (in het ZPM werd mijn haar dus geleidelijk blond, waarschijnlijk door de invloed van het zilte zeewater en de zon)(de combinatie van zeezout en ultra-violette stralen misschien?). Dat blond was op een jaar tijd (na het ZPM) echter allang weer weg. In de tweede helft van 1975 was er al niets meer van te zien. Vandaag de dag (anno 2006) lijk ik dus niet echt meer op Brian Jones, maar wel op een mix van Mick Jagger en Gaston Lagaffe (a.k.a. Guust Flater). Qua motoriek zou ik een perfekte kopie kunnen zijn van "Monsieur Hulot" (Jacques Tati; in diens films "Mon Oncle", "Playtime", en "Traffic"), en ook wel van Jerry Lewis in diens eerste zwart-wit films, alsook Rowan Atkinson (als "Mr.Bean"). Kunt U zich een beetje voorstellen hoe ik er uit zie? ;-) |
| 24.07.2006 11:33:14 | D.C. (3010/302): Karin, ik weet precies wat U bedoelt! Zelf zou ik helemaal NIET meer in het ZPM en in het medisch paviljoen willen rondlopen (vooral het medisch paviljoen). Ik had destijds (in 1973-74) voortdurend angst wat betreft de regelmatige bloedprikken en de geheimzinnige onderzoeken (die bloedprikken vond ik dus totaal nutteloos!). Ik was ook als de dood voor injectiespuiten en het dagelijkse "4-uurke" met de drie soorten "limonade" (gele, groene, en rode), want in de refter (dus tijdens dat "4-uurke") werd steeds uitgeroepen wie er naar het medisch paviljoen moest "om zijn spuit" (volgens mij lag daar dan een kanjer van een injectienaald te wachten met daarin één of ander obscuur produkt). Weet U, ik had daar eens een wrat in mijn voet (waarschijnlijk veroorzaakt door de rubberen laarzen die we moesten dragen), en ik werd op een dag naar het medisch paviljoen doorverwezen, omdat men die wrat uit mijn voet ging verwijderen. Denkt U dat ze mij daar in dat medisch paviljoen zouden gezegd hebben dat ze die wrat uit mijn voet gingen halen? Niks van. Alles gebeurde zonder enige vorm van voorafgaande uitleg of geruststelling. Ik moest maar raden wat ze met mij van plan waren. Alsof ik een soort achterlijke debiel was die niet vattelijk was voor enige vorm van conversatie. Zo werden we dus allemaal (de Jerommekes) op één en dezelfde hoop gegooid. En het is DIT wrange gevoel dat mij destijds zo enorm dwars zat. Ik bevond mij, in mijn sectie, tussen alle soorten mentaal/fysisch gehandicapten en sociaal onaanpasbare lamentabelen (slechts hier en daar een astma-patient). En automatisch werden de... eh... hoe zou ik zeggen... de "normalen", alsook diegenen bij wie er psychisch niet echt iets mis was, ook maar aanzien alszijnde "de sukkelaars" en/of "de minderen". Kunt U zich voorstellen wat voor een knoert van een minderwaardigheidscomplex ik daar destijds heb opgedaan? En ik kan maar niet begrijpen waarom het P.M.S. mij indertijd aan dat voorafgaand psychomedisch onderzoek heeft onderworpen, alsof ik een soort buitenaardse "alien" was die aan een "aanpassingsprogramma" toe was. Nu, wat ze dus uiteindelijk van mij gemaakt hebben is een soort tegendraadse rebel. Geen wonder dus dat ik vandaag de dag wel eens "het onbegrijpelijke buitenaardse wezen" durf uit te hangen. Puur uit protest. Volgens mij had het "professioneel personeel" van het P.M.S. het maar zover niet mogen laten komen! Ze hadden mij destijds met rust moeten laten. Ze hebben er een ERG zuur-smakende soep van gemaakt! Deze soep ligt nog altijd op mijn maag, en ze wil er maar niet uitkomen. Dank U P.M.S., U heeft uw... eh... "best" gedaan. |
| 24.07.2006 16:51:03 | serneels karin: beste DC, Het laat mij sinds de zaterdag niet los. Zelf ben ik ook helemaal niet zelfzeker.Elk moment komen er herinneringen terug. Wat mij vooral opviel is dat jullie jongens het zo zwaar hebben gehad, nooit heeft er iemand van jullie daar iets over gezegd. Ik paste mij aan het regime aan, ik vond dat normaal, achteraf blijkt het niet zo normaal. Mijn mooiste verblijf waren de twee laatste zomervakanties. Ik versta en weet nu pas wat jullie "jongens" doormaakten. Ik stierf elke dag van heimwee. Zou mijn kids daar nooit naartoe laten gaan. Sommige mensen hier zijn serieus "beschadigd". Het spijt me zo voor iedereen. |
| 25.07.2006 10:18:50 | Danny C. (3010/302): Ronald, hetgeen U daar schrijft i.v.m. dat zwemmen in zee (in een cirkel per sectie); welnu, ik herinner mij nog goed dat ik, toen we daar met z'n allen in dat vuile en grijze zeewater aan het ploeteren waren, voortdurend dacht: "Ik moet mijn best doen want DEZOMER zal naar mij staan kijken vanop het strand" (dus de zwemleraar zat meestal vanop het strand naar ons te kijken). Ik voelde mij geviseerd, en ik dacht dat Dezomer mij ging straffen of uitschelden indien ik daar in dat zeewater niet "sportief en gezond" bezig zou zijn. Ik had dus echt schrik (!), vooral toen Dezomer en onze lerares daar vanop 't strand naar ons zaten te kijken, en met elkaar de toestand aan het "evalueren" waren (i.v.m. ons dus). Ik dacht dus dat ze ons aan het controleren waren, om te zien wie wel of niet meedeed met de rest. Wat een rotgevoel! Volgens mij bestonden er in die tijd twee soorten mensen: wij (de gewone mensen dus) en de "sportievelingen", die, zoals ik het aanvoelde, een erg stugge en bitse kijk hadden op de gewone mensen (de sportievelingen zagen alle niet-sportievelingen aan als "een lagere soort" waar niets mee aan te vangen viel). En ik vrees ervoor dat deze manier van redeneren vandaag de dag nog steeds brandend aktueel is. De televisie bijvoorbeeld zit vol vierkantig gevormde sportvrouwen en aerodynamisch uitziende wielrenners die niets anders kennen dan: PRESTEREN en SCOREN (en liefst zo ver mogelijk BOVEN het gewone menselijke). In het ZPM (in onze tijd) werd het er dus bij de Jerommekes dan ook echt ingestampt: PRESTEREN en SCOREN! En deed je dat niet, of trok je je dat niet aan, dan was je een vod (zoals ik eens moest aanhoren dat een pappie tegen een Jerommeke zei: "Je bent een ZAK!"). Nu, het kon mij eerlijk gezegd allemaal geen moer schelen, dat "sportief presteren en scoren". Ik wou enkel KENNIS opdoen, vooral i.v.m. de wondere wereld der bijzondere natuurverschijnselen (ik liep dan ook constant naar boven te kijken, naar de wolkenpracht en naar ongewone optisch/atmosferische verschijnselen rond de zon). Ze zullen toen waarschijnlijk gedacht hebben: "Wat meent hij nu weer te zien, daarboven..." (wisten zij veel...). |
| 25.07.2006 11:27:23 | D.C. (3010/302): Ronald, om nog even voort te borduren op het thema "sportievelingen en hun stugge kijk op niet-sportievelingen". Het moest toch wel lukken zeker dat jonkheer D.C. (ik dus) ten tijde van het ZPM steeds een vreemdsoortige... eh... "nog niet nader bepaalde gewaarwording" kreeg als ik die vlotte sportievelingen met hun bitse blik in hun ogen destijds in hun glanzende en bont-gekleurde nylonjassen zag rondlopen (in de jaren '70 was dat zo'n beetje de blitse mode van de sportmensen). Vraag mij niet waar het vandaan kwam, maar het is dus een feit dat dit hoogst onconventionele... eh... fetish-gevoel op mij het effekt had van een echte tantalus-kwelling! En op de koop toe was het... TABOE! Voor wie zulks niet begrijpt, of nog nooit heeft horen spreken van zoiets, welnu, het internet heeft mij ondertussen geleerd dat ik niet de enige ben die zoiets vreemds ervaar! Sterker nog: er bestaan tal van gespecialiseerde internationale websites over dit thema (vooral in Duitsland, Nederland, etc...). Alleen hier in onze brave Belgen-contreien zitten we op dit gebied nog steeds in een "preuts en middeleeuws achterland". Er is nog zoveel onbekend... Ik had dus echt het gevoel dat ik, ten tijde van het ZPM, mijn tijd ZEER VER vooruit was! (of toch in ieder geval: op de hoogte van "dingen die men niet voor mogelijk zou houden", ook al was ik slechts 9 jaar). BIZAR, ik weet het, maar ook zeer blik-verruimend! Het zou nogal wat geweest zijn zeker moest ik daar in het ZPM honderduit verteld hebben i.v.m. hetgeen er in mij om ging. REVOLUTIONAIR, dat wel, maar het zou niet in de denkwereld van de "pedagogen" gepast hebben. |
| 26.07.2006 10:21:24 | 
D.C. en de prikkende verpleegster:Beste anciens, sommigen onder U zullen de volgende situatie maar al te goed herkennen. Het werd een bijna dagelijks ritueel, en ik kon maar niet begrijpen waarom het zo frequent moest gebeuren. Het betreft dus de raadselachtige bloedprikken in de vinger. Op een dag moest ik dus (nog maar eens) naar het medisch paviljoen, voor de prik. Ik dacht, toen ik daar bij die verpleegster zat: "Ik zal haar zeggen dat het feitelijk niet nodig is dat ze dat doet, want er is nog maar onlangs een prik uitgevoerd". Bon, dus die verpleegster (of wat daar moest voor doorgaan) kwam tevoorschijn met haar naaldje, en ik, kordaat als ik was: "Mevrouw, het is eigenlijk niet nodig dat je dat doet want het is nog maar onlangs gecontroleerd (mijn bloed) en het was in orde!". Ik veronderstel dat die mevrouw ergens een probleem met haar oren had, want ze negeerde mij straal. Ik kon het toen evengoed tegen de muur of tegen de deur geprobeerd hebben (het uitleggen i.v.m. de zinloosheid van dat bloedprikken). De naald ging dus, omdat het voor haar nu eenmaal een ingestudeerde taak was, in mijn vinger. Ik dacht dan ook steeds: "hoe kan dat verplegend personeel achteraf weten van wie al die bloedstaaltjes zijn, nadat die druppeltjes bloed tussen al die dunne glasplaatjes gestockeerd waren?". Ik kan mij vergissen maar ik schijn mij niet meer te herinneren dat mijn naam of stamnummer op die glasplaatjes werd geschreven. Ofwel had ik het steeds verkeerd begrepen. In ieder geval vond ik het vreemd dat ik bijna dagelijks naar dat medisch paviljoen moest voor die raadselachtige bloedprik. Nu zeg ik "bijna dagelijks", maar het kon ook wekelijks geweest zijn. Wat wel dagelijks gebeurde, was die donkere zeemzoete siroop waarvan ik na de avond-maaltijd een soeplepel moest van drinken. Deze zoete brij kon, qua smaak, ergens vergeleken worden met een mix van kandijsiroop en Kinawijn ("Zuster Godelieve"). Misschien zijn er hier in dit gastenboek nog anciens die zich de naam van deze zeemzoete siroop nog kunnen herinneren? De franstaligen noemden het "le sirop typhon" naar aanleiding van het gelijknamige lied. Wij hebben zelfs ooit eens moeten dansen in de tritonzaal, verkleed als siroopfles op het liedje: "Buvons, buvons, buvons, — le sirop Typhon, Typhon, Typhon, — l'universelle panacée, hé-hé..." (...de oplossing voor al je kwalen...). Bij sommigen mocht het duidelijk niet baten... |
| 27.07.2006 11:56:02 | Danny Caes (Sus 3010/Jerom 302): Aan Pascal (Sioux 477), spijtig dat mijn Frans niet echt 100 percent is, maar ik constateer dus volgens uw recentste bericht in deze gastenblog dat U een hele hoop herinneringen zou kunnen toevoegen aan mijn eigen lijst (zie aparte bladzijde). Bon, ik tracht uw bericht zo nauwkeurig mogelijk te bestuderen en te onderzoeken m.b.v. een Frans woordenboek en de summiere kennis die ik van school heb meegekregen (ik voel mij een beetje als Sherlock Holmes die een belangrijk onderzoek start!). Ik hoop natuurlijk dat er herinneringen tussen zitten die bij mij één of meerdere "AHA-erlebnis" achtige gewaarwordingen kunnen veroorzaken (ook al was ik geen Sioux, enkel Suske en Jerommeke). In ieder geval bijzonder interessant om weten dat "Poetsie" dus ook een ECHTE naam had! (in onze tijd dachten we dat die nachtwaker een levend stripfiguurtje was dat gedurende het daglicht helemaal niet bestond!). Moet je dus in gedachten proberen voor te stellen: het werd donker, en wie verscheen er ten tonele? Poetsie dus, met zijn "phare". Jaren later deed de herinnering aan Poetsie mij denken aan het rare mannetje in de TV-reeks "De komst van Joachim Stiller" (er kwam daar steeds zo'n bizar mannetje in met zo'n typisch brilletje). Die reeks zouden ze nog eens mogen uitzenden (want: de surrealistische sfeer in die reeks kwam treffend overeen met deze van het Zeepreventorium!). |
|
|
Code à introduire In te geven kode |
|---|